Een week geleden hadden we de uitvaart van Rob (70), onze zeeman.
We zijn in rouw. Hij was jarenlang trouw in de mannengroep ‘Heilige Hanen’. We mochten vanuit KLEUR iets delen op de begraafplaats. Daarna het KLEURcafe opengesteld voor familie en vrienden. Het zat helemaal vol.
KLEURformat:
– wat was je mooiste herinnering met Rob?
– wat ga je het meest missen?
Er werd dynamisch gedeeld, met een lach en een traan. We hebben veel gekregen.
Naar de KLEURrijke horizon…
(door dit tranendal heen)
————
Voordracht begraafplaats Westduin:
‘Als ik aan Rob denk dan denk ik aan zijn grote hart. En zijn goedlachse blik.
Hij zag altijd het goede in mensen. Hij had een soort vaderlijke warmte, waarmee hij veel mensen in zijn armen sloot. Een toegankelijkheid, een kwaliteit die op een bepaalde manier ‘goddelijk’ was.
Soms had hij hier misschien wat meer zijn grenzen aan kunnen geven. Maar vooruit, het is zoals het is. Leven en laten leven. Uiteindelijk wordt datgene dat uit liefde wordt gedaan voor het goede gebruikt. Wat uit Liefde wordt gedaan gaat niet verloren.
Rob kwam voor zo’n vijf jaar in onze buurtkerk KLEUR. Hij stelde mensen altijd op hun gemak. Door zijn warme aandacht. Mensen kwamen in de buurt van Rob altijd een beetje tot rust. Ze voelden zich daardoor gelijk thuis.
Rob is wel vijf keer in het team van onze KLEUR zingevingscursus/ betekeniscursus geweest. Hij was daar een welkome kracht. Hij deed wat er gedaan moest worden, zonder te mopperen. Met wie hij ook sprak, hij stelde mensen met zijn warmte op hun gemak. Met zijn gulle lach.
JC zegt ergens: ‚word als de kinderen’.
Hier moest ik meestal aan denken wanneer ik Rob zag. Hij had een kinderlijke blik op de wereld. Hij kon genieten van de kleine dingen.
En terwijl hij dan over de kleine dingen sprak, werden ze groot. Zijn blik was een blik van verwondering.
Hij had het vaak over zijn verhalen, toen hij nog vaarde. Hij heeft drie jaar in onze mannengroep Heilige Hanen gezeten. Dan hadden we het over een onderwerp, bv de mannelijke kracht. Dan pakte hij een woordje uit het hele hoofdstuk
en associeerde er dan helemaal op los. Hij putte dan uit de vele zeemansverhalen. Vaak stond het wel los van de context van het hoofdstuk. Maar we werden altijd verrast van zijn belevingswereld. En luisterden uiteindelijk dan toch weer geboeid.
Als hij over ons ZINretraite-weekend sprak, van onze zingevingscursus/ betekeniscursus.
Dan sprak hij altijd vol vreugde en hoop erover.
Zijn ogen begonnen dan te stralen. Er was in dat weekend voor hem gebeden. En Hij heeft daar zo’n bijzondere aanraking van G*D gehad. Als Hij erover sprak dan zei hij altijd dat overal het water begon te stromen. In zijn ogen, in zijn neus en het zweet brak hem uit. We vroegen maar niet, of hij ook in zijn broek had geplast. We hielden het netjes. Maar we wisten niet of hij het netjes had gehouden. Sommige dingen wil je gewoon niet weten.
In de Heilige Hanen hadden we ook vaak een gebedsmoment. Als Rob dan aan het bidden was dan sprak hij als een kind tot G*D. Alles viel dan even weg, en hij had maling wat mensen van hem zouden vinden. Dit raakte me altijd op een bepaalde manier. Alsof hij daarin een soort vrijheid ervoer, in zijn relatie met G*D.
Nu is Hij de ultieme vrijheid ingegaan.
Hij is in de glorie van zijn Heer.
Deze glorie druppelde in zijn gebeden al een beetje door. Hij ontving deze glorie/ vrijheid als een kind: open, ontvankelijk, niet te moeilijk.
Nu is Rob bij zijn grote Liefde, G*D,
waar hij op zijn eigen unieke manier mee wandelde, een beetje excentriek, maar altijd als een kind, eenvoudig vertrouwend op Jezus.
Uit Liefde antwoord gevend.
Bedankt Rob, voor jouw leven.
Bedankt G*D, voor het leven van Rob,
we hebben alle ervaringen uit uw hand gekregen, waarin we iets van U (wie U bent) konden zien en kunnen zien.
Help ons om te rouwen, geef wijsheid.
U weet wat rouwen is, U hebt dit leven geleefd.
Dank u Jezus.
En geef ons dankbaarheid
voor de tijd die we samen gekregen hebben.
Jezus, U leeft, en daardoor leven wij.
Want van U is het Koninkrijk
en de Kracht en de Heerlijkheid
tot in Eeuwigheid…
